با پرداخت ۱۲٫۰۰۰ دلار شرکت Champion سلول‌های سرطانی انسان را در بدن جوندگان پرورش می‌دهد و از آن‌ها برای تست دارو استفاده می‌کند. این آزمایش‌ها می‌تواند امید تازه‌ای را در بهبود بیماران مبتلا به سرطان به وجود آورد.
در لابراتواری در بالتیمور ایالات متحده موش‌هایی بی مو در قفسه‌هایی از جعبه‌های پلاستیکی نگه‌داری می‌شوند. بر روی هرکدام از جعبه‌ها کارت زردی چسبانده شده که روی آن نام انسانی که با بیماری سرطان می‌جنگد درج شده است. زیر پوست این موش‌ها برآمدگیی مشخص است که غده‌ای حاوی سلول‌های سرطانی بیمار است. برای تحقیق در مورد اثرات دارو بر تومور این سلول‌ها در بدن موش کاشت می‌شوند.
از این موش‌های آزمایشگاهی به عنوان نمونه‌ای از سلول‌های سرطانی هر بیمار استفاده می‌شود و بر روی هر کدام نوع خاصی از دارو تست می‌شود. سپس اثرات آن دارو بر تومور سرطانی مورد مطالعه قرار می‌گیرد. نتیجه‌ی این آزمایش‌ها نشان می‌دهد کدام دارو اثر بهتری داشته و نتیجه به پزشک ارسال می‌شود تا از آن دارو برای درمان بیمار استفاده شود.
این تکنولوژی توسط شرکت تحقیقات تومور شناسایی Champions توسعه می‌یابد. این شرکت مستقر در نیوجرسی و مریلند در ازای ۱۰٫۰۰۰ تا ۱۲٫۰۰۰ دلار این خدمات را در اختیار بیماران قرار می‌دهد. این روش هنوز آزمایشی حساب می‌شود بنابراین تحت پوشش بیمه قرار نمی‌گیرد.
در خدماتی که شرکت Champion می‌فروشد، ابتدا پزشک قسمتی از سلول‌های سرطانی بیمار را با عمل جراحی و یا نمونه‌برداری برمی‌دارد و به شرکت ارسال می‌کند. سپس شرکت این سلول‌ها را زیر پوست موش‌هایی که سیستم ایمنی بدنشان سرکوب شده قرار می‌دهد و در آخر سلول‌های سرطان انسانی قادر به رشد یا انتقال به موش دیگر خواهند بود.
اطلاعات دریافتی از این روش بسیار حیاتی است زیرا انتخاب داروی مناسب بیشتر با حدس و تکرار و خطا بود. دکتر جاستین استبینگ تومور شناس و عضو کالج سلطنتی لندن که در تحقیقات شرکت Champion نقش عمده دارد در این باره می‌گوید:
در واقع اکثر داروهایی که به این بیماران داده می‌شوند بی‌تاثیرند و در کاهش سلول‌های سرطانی مفید نیستند. این آزمایش‌ها می‌تواند امید تازه‌ای را در بهبود بیماران مبتلا به سرطان به وجود آورد.
موش‌های حامل سلول‌های سرطان قسمتی از تحقیقات گسترده‌ای است که جهت به وجود آوردن امکان مطالعه بر روی بافت سرطانی در خارج از بدن بیمار صورت می‌گیرد. پیش از این محققان نوعی از مگس سرکه را پرورش داده بودند که حامل ژن تغییر یافته‌ی مقصر در به وجود آمدن بیماری است. در تحقیق دیگری آن‌ها بر روی امکان جمع‌آوری سلول‌های سرطانی معلق در جریان خون و کشت آن در محیط آزمایشگاه کار می‌کنند. در آینده دانشمندان به پرورش ارگانیزم زنده‌ی کوچکی از بدن بیمار با سیستم ایمنی مختل شده برای تست داروها خواهند پرداخت.
دان اینگبر مدیر انستیتو مهندسی بیولوژی Wyss در دانشگاه هاروارد می‌گوید آزمایش بر روی موش‌های حامل تومور انسانی دارای چند اشکال است. اول این که سلول‌های سرطانی مختلفی در بدن انسان وجود دارد و نمی‌توان مطمئن بود که سلول‌های موجود در تومور موش همان سلول‌هایی است که در بدن بیمار وجود دارد. مشکل دوم درگیر بودن کامل سیستم ایمنی در بیماری فرد مبتلا به سرطان است که در موش سیستم ایمنی سرکوب شده است.
به گفته‌ی آقای رونی نوریس رئیس انستیتو تحقیقات Champions از سال ۲۰۰۷ تاکنون این شرکت موفق به کاشت سلول‌های ۳۵۰ بیمار به این ترتیب شده است. در ژوئن این شرکت در تحقیقی مشترک با دانشکده پزشکی یکاهن در نیویورک به کاشت سلول‌های بدخیم ۱۰۰ بیمار مبتلا به سرطان سینه پرداخت که در تمام موارد اطلاعاتی بسیار حیاتی به دست آمد است. این اطلاعات به پزشکان اجازه می‌دهد در میان انبوه داروهای سمی و گران قیمت دارویی که اثر مثبت بر بهبودی تومور دارد را انتخاب کنند تا بیماران از درد و احتمال ابتلا به سرطان‌های غیرعادی نجات پیدا کنند.
همیشه کاشت سلول‌های سرطانی در نمونه‌ها با موفقیت انجام نمی‌شود. Champions فقط در ۳۰٪ موارد موفق به کاشت موفقیت آمیز سلول‌های سرطانی در بدن موش‌ها می‌شود. بزرگترین مشکل این روش تولید و پرورش توموری در بدن موش با سرعت رشدی برابر سرعت رشد تومور در بدن بیمار است. این بدان معنی است که روش Champion برای بیمارانی که احتیاج به درمان سریع دارند در اغلب اوقات مناسب نخواهد بود.
در یک تحقیق که آقای استبینگ در ماهنامه‌ی سرطان ماه آپریل منتشر کرد، Champions نمونه‌ی سلول‌های ۲۲ بیمار مبتلا به ساکرومای پیشرفته را گرفت و به موش‌ها انتقال داد، اما ۹ نفر از بیماران قبل از آماده شدن نمونه‌ها فوت کردند. آن‌ها چند ماه پس از شیمی درمانی یا برداشت تومور در گذشتند. موریس می‌گوید ما موش‌های حامل سلول‌های سرطانی را برای کمک به بیماران آماده کردیم اما آن‌ها فرصت استفاده پیدا نکردند.
