شبه جزیره کره از سال 1905 بطور کامل تحت اشغال نظامی امپراتوری ژاپن قرار داشت و این اشغال نظامی تا پایان جنگ جهانی دوم بطول انجامید. با پایان جنگ جهانی دوم در سال 1945 و خروج نیروهای ژاپنی از شبه جزیره کره، نفوذ کمونیست از سوی شوروی و چین در بخش شمالی و تفکرات ضد کمونیستی در جنوب شبه جزیره کره با حمایت غرب گسترش یافت تا سرانجام 64 سال پیش در چنین روزی با اوج رسیدن تنش های سیاسی میان دو طرف، جنگ کره آغاز گردید.

64 سال پیش در چنین روزی یعنی 25 جوئن 1950، ارتش کره شمالی به رهبری کیم ایل سونگ با عبور از مدار 38 درجه نام خود را به عنوان آغازگر جنگ کره ثبت نمود تا مردمی که 50 سال استعمار و ظلم امپراتوری ژاپن را تحمل کرده بودند این بار جنگ داخلی را گریبان گیر خود ببینند. بعد از پایان جنگ جهانی دوم، ارتش آمریکا از جنوب و ارتش شوری از شمال شبه جزیره کره را اشغال نمودند. تفکرات کمونیستی در میان مردم شمالی شبه جزیره‌ی کره، تفکرات غالب بود؛ در حالی که مردم در بخش جنوبی تمایل چندانی به تفکرات کمونیستی نشان نمیدادند. ارتش آمریکا و شوروی بعد از ورود از شمال و جنوب، خطی را که به مدار 38 درجه معروف شده است را به عنوان مرز انتخاب نمودند. تلاش های زیادی برای برگزاری انتخابات آزاد در سراسر کشور کره انجام پذیرفت، ولی بدلیل مداخله‌های آمریکا و شوروی این تلاش ها با شکست مواجه گردید و تنش میان دو گروه افزایش یافت. سرانجام یک حکومت در بخش جنوبی به کمک آمریکا و یک حکومت در بخش شمالی به کمک شوروی به قدرت رسید که هیچ یک از این دو حکومت، دیگری را به رسمیت نشناخت و هر کدام ادعای حاکمیت بر کل شبه جزیره کره را داشتند.

با افزایش تنش میان دو حکومت، سرانجام در 25 جوئن 1950 ارتش کره‌ شمالی با عبور از مدار 38 درجه جنگ دو کره را آغاز نمود. ارتش کره شمالی که از نظر تجهیزات بسیار جلوتر از نیروهای کره جنوبی قرار داشت به سرعت مناطق شمالی ، شهر سئول و تمام مناطق کره جنوبی بجز شهر بوسان را اشغال نمود و تحت کنترل خود قرارداد. با آغاز یورش نیروهای کره شمالی، آمریکا با نفوذ در سازمان ملل و همچنین بهره‌بردن از این موضوع که شوروی در آن زمان با وجود داشتن حق وتو، سازمان ملل را تحریم کرده بود، توانست نظر اعضا را جلب به اقدام نظامی در شبه جزیره کره نماید تا نیروهای سازمان ملل و آمریکا وارد خاک شبه جزیره کره شوند. با ورود نیروهای آمریکایی، ارتش کره شمالی به سرعت شکست خورد و عقب‌نشینی کرد؛ تا جایی که پیونگ‌یانگ نیز به اشغال نیروهای آمریکایی درآمد و آنها توانستند تقریباً کل شبه جزیره کره را به اشغال خود درآورند. در این وضعیت شوروی و دولت کمونیستی مائو در چین که نگران درگیری مستقیم با نیروهای آمریکایی و آغاز یک جنگ جهانی دیگر بودند، سعی نمودند بصورت غیر‌مستقیم به حمایت خود از حکومت پیونگ یانگ ادامه دهند. در این بین حدود 1 میلیون سرباز چینی وارد کره شمالی شده و با نیروهای آمریکایی درگیر شدند؛ حکومت چین حضور این نیروها را بصورت خودجوش عنوان نمود. بموجب حضور نیروهای چینی با حمایت پشت پرده‌ی شوروی، نیروهای آمریکایی و سازمان ملل به همان مرز مدار 38 درجه عقب‌نشینی کردند و منطقه‌ی جنگی را در این منطقه حفظ نمودند. بعد از این جریان در سال 1951، با افزایش فشارهای بین‌المللی و همچنین بیم آمریکا از نتایج ادامه‌ی درگیری با نیروهای چینی که منجر به جنگ جهانی سوم شود، طرفین برای شروع مذاکرات صلح توافق نمودند؛ ولی مذاکرات تا 2 سال بطول انجامید و سر انجام پیمان آتش‌بست میان دو طرف در سال 1953 منعقد گردید. شرایط سیاسی دو طرف تا کنون درحالت آتش‌بست باقی مانده است و کماکان پیمان صلح میان دو طرف به امضاء نرسیده است.

حاصل این جنگ، تنها جدایی دو ملت در مدار 38 درجه و بیش از 2.5 میلیون کشته و زخمی از مردم بی دفاع کره بوده است؛ در کنار نیم میلیون سرباز کره‌ای نیز که جان خود را از دست دادند.