در حقیقت دانشمندان با استفاده از لیزرهای با توان بالا در تلاشند تا دریابند که آیا فضا-زمان یک سیستم کوانتومی است که از بیت‌های بسیار کوچک و بی نهایتی از اطلاعات ساخته شده است یا خیر. در توضیح این تئوری می‌توان اینگونه گفت که اگر شما به اندازه‌ی کافی به یک تلویزیون نزدیک شوید می‌توانید به راحتی پیکسل‌ها یا همان نقاط کوچک تشکیل دهنده‌ی کل تصویر را تشخیص دهید، اما با فاصله گرفتن از آن& این نقاط نورانی دیگر قابل تمایز نیستند و تصویر کلی برای شما نمایان می‌شود. بنابراین دانشمندان پیشنهاد داده اند که مشابه شخصیت‌های نمایش داده شده بر صفحه‌ی تلویزیون که از حقیقت نمایش جهان سه بعدی بر روی یک صفحه‌ی دو بعدی آگاه نیستند ما نیز ممکن است حقیقت توهم بودن جهان سه بعدی خود را نادیده گرفته باشیم. در این صورت به اعتقاد دانشمندان آزمایشگاه فرمی در جهان ما اطلاعات درباره همه چیز‌ی بایست در پاکت‌ها کوچک اطلاعات در دو بعد وجود داشته باشد.

دانشمندان سپس نتیجه گرفتند که این اطلاعات می‌بایست در ابعاد پیکسلی 10 میلیارد میلیارد برابر کوچک تر از یک اتم نهفته باشند ابعادی که دانشمندان آن را به نام مقیاس پلانک می‌شناسند. در این ابعاد زیراتمی، فیزیک معمول دیگر پاسخگو نبوده و قوانین مکانیک کوانتومی حکم فرما هستند در نتیجه بنابر اصل عدم قطعیت هایزنبرگ نمی‌توان مکان و سرعت دقیق یک ذره زیر اتمی را در زمان معین مشخص کرد.

نتیجه‌ی این پدیده این می‌شود که می‌توان مطمئن بود که ماده حتی در صفرمطلق نیز به شکل امواجی کوانتومی با حرکتی بی ثبات رفتار می‌کند. بنابراین در صورت ادامه‌ی ارتعاش فضای عددی شده‌ی دانشمندان در پایین ترین تراز انرژی خود دانشمندان موفق شده اند درستی تئوری خود را به اثبات برسانند.

برای آزمودن این تئوری پژوهشگران فرمی لب ابزاری به نام هولومتر طراحی و ساخته اند که در حقیقت یک ابزار تداخل هولوگرافیک است تا بتوان به کمک آن حرکات کوانتومی در ماده را در فضای خالی مشاهده کرد. در حقیقت آن‌ها می‌خواهند بدانند که آیا فضا-زمان نیز سامانه‌ای کوانتومی مشابه ماده است که در این صورت این ایده‌ی بشریت در خصوص فضا را که هزاران سال پایدار مانده بود تغییر می‌دهد.

ابزار هولومتر ساخته شده توسط این پژوهشگران از دو تداخل‌سنج که نزدیک یکدیگر قرار گرفته اند بهره می‌برد. هر یک از این تداخل سنج‌ها یک باریکه لیزر یک کیلوواتی را به سمت شکافنده‌ی باریکه و سپس دو بازوی 40 متری که در زاویه‌ی قائمه نسبت به هم قرار گرفته اند هدایت می‌کند. این باریکه‌های لیزر پس از بازتاب و بازگشت به سمت شکافنده‌ی باریکه مجددا ترکیب می‌شوند که در صورت وجود هر گونه حرکت، افتاخیزی در روشنایی باریکه‌ی نهایی مشاهده خواهد شد که دانشمندان سپس با تحلیل این افتاخیز می‌توانند ببینند که آیا این باریکه از حرکات ناپایدار فضا نشات گرفته است یا خیر.

مهم ترین مشکل پیش روی این تست نویزی است که انتظار می‌رود در تمامی فرکانس‌ها وجود داشته باشد. برای کاهش دادن این نویز دانشمندان در فرکانس‌های چندین مگاهرتز آزمایش را انجام می‌دهند تا حرکات موجود در ماده‌ی معمولی مشکلی در آزمون ایجاد نکند. ضمن اینکه نویز رادیویی پس زمینه‌ی موجود نیز می‌بایست به وسیله‌ی گروه فیلتر شود. اگر آن‌ها نویزی را بیابند که نتوان آن را حذف کرد ممکن اصلی بنیادین در خصوص طبیعت کشف شود و آن نویز ذاتی موجود در فضا-زمان خواهد بود. این مطمئنا یکی از مهیج ترین لحظات در فیزیک خواهد بود که پاسخ مثبت در آن می‌تواند موجب پرسش‌های بسیار بیشتری در خصوص نحوه‌ی عملکرد فضا باشد. این گروه از 21 دانشمند و دانشجو از فرمی لب، دانشگاه MIT، دانشگاه شیکاگو و دانشگاه میشیگان تشکیل شده است.

نظر شما در این خصوص چیست؟ جهان شما واقعی است یا تخیلی موهوم؟