مهندسان دانشگاه‌های MIT و هاروارد طرح جاه‌طلبانه و بی‌پروایی ارائه داده‌اند که بر اساس آن می‌توان انتظار داشت در آینده شاهد ترنسفورمرهای واقعی باشیم. این مهندسان ربات‌های اوریگامی ساخته‌اند که خود را با استفاده از یک تکه‌ی کاغذ و پلی استایرن سر هم کرده و برای چند دقیقه در محیط بچرخند.
روبرت وود از دانشگاه هاروارد می‌گوید "ایجاد یک ربات که قادر باشد خود را بصورت خودکار سر هم کرده و در واقع عملکردی را نیز ارائه دهد دستاوردی بوده که ما سال‌هاست به دنبال آن هستیم."
این ربات‌های اوریگامی، از ورقه‌های کامپوزیتی کاغذ و پلی استایرن ساخته شده‌اند. مهندسان مقادیری کانال رسانا بر روی این ورقه‌ها چاپ کرده و پس از آن با استفاده از یک سیستم ماشینکاری لیزری الگوهای تا شدن اوریگامی را بر روی آن‌ها ایجاد کرده‌اند. هر کدام از این نقاط تا شدگی و مفاصل، در بر گیرنده‌ی یک مدار جاسازی شده هستند که بر اساس هدایت یک میکروکنترلر فعال شده و به تولید گرما می‌پردازند؛ به این ترتیب هر یک از لولاها بر اساس دستورالعمل صحیح بر اثر گرما از روی الگوی خود تا شده و اوریگامی را که یک ربات خواهد بود شکل می‌دهند. پس از آن، به کمک تعدادی موتور و یک میکروکنترلر که الگوی تا شدن را بر روی آن برنامه‌ریزی کرده‌اند، حیات به کالبد این ربات دمیده خواهد شد! بنابراین ربات ما ابتدا خود را از یک ورقه‌ی کاغذ به شکل ربات اوریگامی در آورده و سپس حرکت می‌کند و در افق محو می‌شود!
توصیه می‌کنیم به هیچ وجه ویدیوی زیر را از دست ندهید:
اگرچه ربات اوریگامی محققان هاروارد و MIT یک اعجاب ساده در تکنولوژی محسوب می‌شود، و بیشتر جالب است تا کاربردی؛ اما لازم است که بر روی دستاوردها متمرکز شویم. دستاورد اصلی در این زمینه سر هم شدن خودکار است. یکی از بزرگ‌ترین تنگناها در دنیای تکنولوژی (و حتی جامعه)، این است که ما همچنان مجبوریم اغلب چیزها را با دستان خود سر هم کنیم. ربات‌ها و فرآیندهای اتوماتیک می‌توانند بسیاری از اجزای اصلی را تولید کنند، اما هنوز هم میلیون‌ها انسان در سراسر دنیا تمام وقت روزانه‌ی خود را صرف چفت کردن قطعه‌ی الف در جایگاه ب می‌کنند.
در تصویر بالا سیستم ماشینکاری لیزری مورد استفاده برای ایجاد الگوی اوریگامی را مشاهده می‌کنید که توسط مهندسان دو دانشگاه مذکور مورد استفاده قرار گرفته است. در حالت تئوری، یک ربات (یا گجت) که قادر به سر هم سازی خود باشد، می‌داند که چگونه باید خود را با استفاده از اجزای مختلف ایجاد کند؛ درست همانگونه که هر چیزی در طبیعت خود را از بلوک‌های سازنده‌ی اصلی سر هم کرد، ایجاد می‌کند و رشد می‌نماید. همانگونه که احتمالا می‌توانید تصور کنید، چنین خصوصیتی می‌تواند به شکل بسیار قابل توجهی منجر به کاهش هزینه‌های ساخت و ساز و تولید شود و علاوه بر آن، می‌تواند دری باشد که به دنیای کاربردهای ناشناخته باز خواهد شد.
تصور کنید که تا چه حد بهینه و منطقی‌تر خواهد بود که یک ربات کامل را در قالب قطعه‌ای تخت به ماه یا مریخ فرستاده یا مجموعه‌ای از آن‌ها را در مناطق فاجعه زده انداخته و سپس خود این ربات به ساختار اصلی برای اجرای عملکرد مورد نظر برسند. صد البته که در این میان همچون بسیاری دیگر تکنولوژی‌ها یک سوی هراس انگیز نیز وجود دارد؛ هرچه باشد ما قصد داریم به ربات‌ها یاد دهیم که چگونه خود را تولید کنند. در حال حاضر ما تنها در خصوص ربات‌های کوچک و کاغذی حرف می‌زنیم که در نهایت قادر هستند اندکی این طرف و آن طرف بروند اما تصور می‌کنید چه مدت طول خواهد کشید که ما این تکنولوژی را نیز به سطح بالایی رسانده و در نهایت خط تولیدی از ربات‌های سر هم شونده ایجاد کنیم؟ بسیار فوق العاده خواهد بود که یک کانتینر پر از اجزای مورد نیاز را در منطقه‌ای فرود آورده و این اجزا خودشان به یک کارخانه تبدیل شوند، اما چه خواهد شد اگر این ربات‌ها که بصورت خودکار سر هم می‌شوند به خوآگاهی دست یابند؟ حتی با توجه به تلاش های بشر در توسعه‌ی هوش مصنوعی، مساله‌ی خودآگاهی سیستم‌های کامپیوتری از موضوع سر هم شدن خودکار نیز در دسترس‌تر به نظر می‌رسد. چه می‌شود اگر این ربات‌ها پس از خودآگاه شدن، به تولید کارخانه‌های بیشتر پرداخته، دستورات انسانی خود را رد کرده و به تولید سربازهای رباتیک برای جنگ با انسان‌ها بپردازند؟
البته که محققان دانشگاه هاروارد و در کل دست اندر کاران اجرای خود این پروژه‌ها دیدگاه‌های بسیار خوش بینانه‌تری از آینده دارند. در حالت پایه‌ای، آن‌ها چنین در ذهن دارند که شما بتوانید این ربات‌ها را بوسیله‌ی پرینترهای سه‌بعدی مخصوص که سرانجام روزی همه‌گیر خواهند شد ایجاد نمایید. روبرت وود، رهبر این پروژه می‌گوید:
شما در آینده خواهید توانست وارد فروشگاه شده، آنچه که نیاز دارید را به زبان ساده توصیف کنید و یک ساعت بعد برای تحویل گرفتن ربات مورد نیاز خود بازگردید.
این ربات‌ها در حال حاضر بدون در نظر گرفتن هزینه‌ی موتورها و باتری، چیزی حدود 20 دلار هزینه در بر دارند بنابراین آنچه که روبرت وود تشریح می‌کند به هیچ وجه دور از تصور نیست. اما از سوی دیگر، یکی دیگر از محققان هاروارد با گفتن این عبارت‌ها همه چیز را به هم می‌ریزد:
روزهایی که ربات‌های سفت و سخت و بزرگ همیشه در یک مکان ثابت به اجرای وظایف تکراری می‌پرداختند با سرعت زیادی در حال محو شدن است.
غرور و افتخاری که در بیان این عبارت وجود دارد اندکی رعب‌انگیز است. تصور می‌کنم شما هم همچون من تا حدود زیادی ربات‌های ثابت و بدون شعور را بیشتر دوست داشته باشید تا اینکه بر سر جان‌تان به یکی از آن‌ها التماس کنید! حداقل در خصوص ربات‌های ثابت و بزرگ فعلی، همیشه با اطمینان می‌دانیم که در چه مکانی حضور دارند...
به نظر می‌رسد روز به روز باید احتیاط خود در خصوص فناوری را بیشتر جدی بگیریم تا به سرنوشتی که ایلان ماسک خواب آن را دیده دچار نشویم! دیدگاه شما در خصوص دستاورد جالب این محققان چیست؟ تصور می‌کنید چند سال طول خواهد کشید که این تکه‌های کاغذی جای خود را به ربات‌های جدی‌تر و کاربردی‌تر داده و حداقل در وحله‌ی اول کمک حال فعالیت‌ها و فرآیندهای روزمره‌ی بشری باشند؟ دیدگاه خود را از طریق بخش نظرات با ما و سایر خوانندگان زومیت به اشتراک بگذارید.
