اگر بخواهید از ربات‌ها در سامانه‌های زیستی (همچون درون بدن) استفاده کنید، بسیار عالی می‌شود اگر بتوان اجزای آن را از موادی همچون مواد تشکیل دهنده‌ی خود بدن ساخت. برای مثال می‌توان از عضلات نام برد که ضمن ارائه‌ی عملکرد عالی، جایگزینی زیست تخریب پذیر برای مواد مصنوعی با تحریک الکتریکی باشد که قادر است با قرار گرفتن در مایعی با مواد غذایی کافی بی نیاز از هیچ منبع انرژی به فعالیت خود ادامه دهد.

متخصصان رباتیک زیستی در ایالت ایلینوی توانسته‌اند با استفاده از یک چاپگر سه بعدی برای چاپ یک هیدروژل و بافتی از جنس عضلات پشتی، زیست رباتی را بسازند که می‌تواند در پاسخ به محرک الکتریکی راه برود.

قدم بعدی که این محققان در پی دستیابی به آن هستند تلاش برای همراه کردن نورون‌ها به درون این ربات است تا بتوان جهت حرکت ربات را در پاسخ به محرک‌های مختلف کنترل کرد. این ربات که طولی کمتر از یک سانتی متر دارد در پاسخ به پالس‌های الکتریکی انقباض می‌یابد. نسخه‌ی قبلی این ربات از عضلات قلبی استفاده می‌کرد که قابل کنترل نبودند چرا که عضلات قلبی در پاسخ به محرک تا حد معینی پاسخ می‌دهند، اما با استفاده از عضلات پشتی می‌توان میزان حرکت عضله را کنترل کرد.

اما چه کاربردی می‌توان برای چنین رباتی متصور شد؟ به گفته‌ی پروفسور رشید بشیر بافت‌های زیستی مزایای بسیار زیادی دارند. این ربات‌ها زیست تخریب پذیرند، نیازی به باتری برای تامین انرژی ندارند. همچنین می‌توان در آینده به وسیله‌ی نورون‌ها آن‌ها را کنترل کرد. این قابلیت‌ها گستره‌ی وسیعی از امکانات را در اختیار ما قرار می‌دهند که هر یک را می‌توان در کاربرد خاصی مورد استفاده قرار داد. این ماشین یک نمونه‌ی اولیه است و می‌توان نمونه‌های پیچیده تر آن را نیز تولید کرد.

آن‌ها برای دستیابی به کنترل جهتی برای این ربات از هیدروژل استفاده کردند. این ربات را علاوه بر تحریکات الکتریکی و نورون‌ها می‌توان با استفاده از نور یا مواد شیمیایی نیز تحریک کرد. که دستیابی به این موارد در مراحل بعدی قرار دارند. از این ابزار‌ها می‌توان در حسگرهای خودکار برای حس کردن اجزای شیمیایی، حرکت کردن و نهایتا خنثی کردن ماده‌ی شیمیایی با استفاده از این حرکت استفاده کرد که دستیابی به کنترل مطلوب بر عضله قدم اول در دستیابی به چنین مهمی است.