ایده‌ی ساخت شهری در زیر دریا توسط شرکت شیمیزو و در همکاری مشترک با دانشگاه توکیو و آژانس علوم و فناوری‌های دریایی- زمینی  ژاپن  ارائه شده است. طرحی مفهومی که در این مطلب به آن خواهیم پرداخت در صورت تحقق، دریچه‌ای جدید رو به حیات بشر روی این سیاره خواهد گشود.

 هر کدام از این کره‌های بزرگ که وسعتی به اندازه‌ی یک شهر کوچک دارند، قادرند روی سطح آب به صورت شناور باقی بمانند. اما در زمان تغییرات جوی و وضعیت بد آب و هوایی به زیر سطح دریا فرو خواهند رفت. این کره‌ها از درون یک مارپیچ غول آسا به سمت اعماق دریا ( چیزی در حدود 4 کیلومتر)، پایین خواهند رفت. این مارپیچ غول پیکر خود 9 مایل (معادل 15 کیلومتر) امتداد دارد و در پایه‌ی آن محلی برای قرارگیری کارخانه‌هایی تعبیه شده است که مواد معدنی و فلزات کمیاب را استخراج می‌کنند.

ایده‌ و طراح اولیه‌ی مفهومی این گروه، نه یکی، بلکه شامل کره‌های متعددی است که در زمان مواجهه با تغییرات اقلیمی یا بلایای طبیعی همچون زلزله که ژاپن اغلب با آن درگیر است، به نجات بشر آمده و آنها را دور از خطر حفظ می‌کند.

شیمیزو (Shimizu)، اعلام کرده که با استفاده از میکروارگانیسم‌هایی موسوم به «متانوژن» می‌توان دی اکسید کربن سطح اقیانوس را به گاز متان تبدیل کرد. از سوی دیگر تفاوت دما و فشار آب در قسمت سطحی و عمق دریا، برای تولید انرژی مورد استفاده قرار خواهد گرفت.

در قسمت فوقانی این کره‌ها، عرشه‌هایی برای رفت و آمد قایق در نظر گرفته شده تا در شرایط آب و هوایی مناسب، امکان گشت و گذار برای ساکنان و بازدیدکنندگان فراهم شود.

برای ساخت این کره‌های غول آسا، شرکت در نظر دارد از چاپگرهای  سه بعدی صنعتی و به جای سیمان و بتن از رزین استفاده کند. قطر هر کره 500 متر بوده ودر مجموع شامل هتل، اقامتگاه برای ساکنین و فضاهای تجاری است. از آنجایی که هر کدام از این کره‌ها به صورت کامل ضد آب ساخته شده‌اند، به راحتی به عمق دریا فرورفته و از این نظر مشکلی نخواهند داشت. البته در مواقعی نیز بسته به نیاز و شرایط، بخشی از آنها خارج از آب باقی می‌ماند.

هر مارپیچ در میان بستر دریا نیز امتداد یافته و دارای ایستگاه‌های تحقیقاتی متعددی است که ضمن تولید انرژی به کندوکاو و استخراج منابع مورد نیاز از کف اقیانوس خواهند پرداخت.

همچنین این سیستم شامل یک سری عرشه و محفظه‌های کروی شکلی است که دارای امکانات متنوعی بوده و به راحتی به بالا و پایین این مارپیچ حرکت می‌کنند. این محفظه‌ها برای ارسال بار و مواد مورد نیاز بین کره‌ی اصلی و پایگاه کف اقیانوس مورد استفاده قرار می‌گیرند.

شرکت شیمیزو در همراهی با بسیار از مراکز و سازمان‌های تحقیقاتی دیگر، دو سال زمان صرف آماده سازی طرح اولیه خود کرده است. آنها با صحبت و مشاره با متخصصین فناوری‌های مدرن، به این نتیجه رسیدند که احتمال به واقعیت بدل شدن این طرح در آینده وجود دارد.

شیمیزو درکل شرکتی است که به دنبال ایده‌های بلندپروازانه و جالب توجه زیادی است که از جمله آنها می‌توان به ساخت حلقه‌ی از پنل‌های خورشیدی گرد ماه و ابرشهر شناور اشاره کرد.

در سال 2012 دیگر شرکت مطرح ژاپنی، گروه اوبایاشی(Obayashi Corp)، ادعا کرد که با ساخت یک آسانسور فضایی "Space Elevator"، می‌توان مسافران را به سفرهای فضایی فرستاد که مدت زمان کمتری به طول می‌انجامند. آنها ادعا کردند که با استفاده از فناوری نانو لوله‌های کربنی، که حدود 20 برابر قوی‌تر از فولاد هستند، می‌توان به این مهم دست یافت.

ساخت هر کدام از این مارپیچ‌ها 25 میلیارد دلار هزینه در برداشته و اگر این طرح به مرحله‌ی اجرایی برسد، شاهد ساخت اولین نمونه از آنها تا سال 2030 خواهیم بود.

البته باید منتظر بود و دید که آیا بشر دست از آلوده کردن محیط زیست برخواهد داشت یا خیر؟ وضعیت فعلی اقیانوس‌ها دورنمای روشنی پیش مجریان این طرح قرار نمی‌دهد. هم اکنون اقیانوس‌ها رو به سمت اسیدی شدن پیش می‌روند و هم اکنون اولین قربانیان این فاجعه‌ی زیست محیطی، سخت پوستان و دوکفه‌ای‌ها هستند.