۱۲۹ سال پیش در چنین روزی یعنی ۲ دسامبر سال ۱۸۸۵، جورج مینوت دانشمند بزرگ آمریکایی متولد شد. شهرت این دانشمند بخاطر دستاوردهایش در خصوص بیماری کم‌خونی پرنیشیوز و تاثیر کبد در بیماری کم خونی است که به همین سبب جایزه نوبل پزشکی سال 1934 را به همراه جورج هویت ویپل و ویلیام مورفی بدست آورد.

جورج مینوت در شهر بوستون و در یک خانواده تحصیل کرده متولد شد. پدر جورج دکتر جیمز جکسون مینوت یکی پزشکان سرشناس آن زمان بود که تاثیر زیادی در علاقه جورج به علم پزشکی ایفا کرد.

پدر بزرگ جورج از موسسان بیمارستان عمومی ماشاچوست و پسر عموی پدر او هم یکی از پزشکان و متخصصان آناتومی معروف آن دوران بود. بدین ترتیب جورج مینوت در خانواده‌ای متولد شد و در محیطی پرورش یافت که زیر بنای آینده‌ی شغلی وی را بوجود آورد. جورج مینوت تحصیلات خود را تا پایان مقطع دبیرستان با موفقیت سپری کرد و سپس وارد دانشگاه هاروارد شد و از این دانشگاه در سال 1912 دکترا گرفت.

وی بین سال‌های 1914 تا 1915 به عنوان دستیار در دانشگاه جان هاپکینز مشغول به کار شد و بعد از آن در سال 1915 به عنوان دستیار به دانشگاه هاروارد بازگشت. دکتر مینوت بیشتر علم خود را صرف تحقیق و بررسی در خصوص بیماری کم خونی و انواع آن کرد و بخاطر دستاوردهایش در خصوص بیماری کم خونی پرنیشیوز و تاثیر کبد در این بیماری جایزه نوبل فیزیک سال 1934 را به همراه جورج هویت وییل و ویلیام مورفی از آن خود کرد.

کم خونی پرنیسیوز نوعی کم‌خونی مگالوبلاستیک است که علت آن یک واکنش اتوایمیون است و به موجب آن سیستم دفاعی بدن، علیه سلول‌های خودی دیواره معده عمل می‌کنند. سلول‌های دیواره معده فاکتور داخلی را ترشح می‌کنند که برای جذب ویتامین B12 وجود آن ضروری است. بنابراین تخریب سلول‌های دیواره سبب نبود فاکتور داخلی و در نتیجه جذب ناچیز ویتامین B12 می‌شود. پس از اختلال در جذب ویتامین ابتدا بیمار از ذخایر کبدی استفاده می‌کند. پس از اتمام ذخایر کبدی کمبود ویتامین ‌B12 که یک جزء ضروری در تولید گلبول قرمز است به کم خونی مگالوبلاستیک منجر می‌شود. بیمار همزمان مشکلات عصبی پیدا می‌کند. دکتر بینوت که زندگی خود را وقف کسانی کرده بود که از بیماری کم خونی رنج می‌بردند خود به بیماری قند مبتلا بود که در آن دوران یکی از کشنده‌ترین بیماری‌های رایج به شمار می‌رفت.

شاید اگر در سال 1921 داروی انسولین کشف نمی‌شد دکتر جورج مینوت هیچگاه نمی‌توانست به بیماران مبتلا به کم خونی کمک کند. بیماری قند دکتر مینوت از سال 1947 شدت یافت و دیگر داروهای رایج نمی‌توانستند به وی کمک کنند در این شرایط نیز دکتر مینوت دست از کارهای تحقیقاتی نکشید و به کار خود ادامه می‌داد. وی بعد از حمله قلبی که در اواخر سال 1947 رخ داد دیگر قادر به کار نبود و سرانجام در اثر بیماری قند در سال 1950 فوت کرد.