بدترین ابرخودروهای تاریخ کدامند؟!

فرض کنید شما به قدری پولدار هستید که می‌توانید هر ماشینی که دلتان می‌خواهد را خریداری کنید. شما دلتان یک خودروی ناب، سریع و عجیب و غریب می‌خواهد. تنها یک ابر‌خودرو می‌تواند این رویای طلایی شما را برآورده کند. اما آیا صرفا واژه‌ی ابرخودرو می‌تواند تضمین کند که شما یک ماشین شگفت‌انگیز خریده‌اید؟ تاریخ پر از ابرخودروهایی است که سازندگان آنها باید قبل از تلاش برای ساختن یک ابرخودرو روی ساختن یک ماشین خوب تمرکز می‌کردند. شاهد بر این ماجرا لیست اسفناک‌ترین ابر‌خودروهای تاریخ است که در ادامه مشاهده می‌کنید.

نکته: لیست به ترتیب حروف الفبا بوده و ارتباطی با بد‌تر بودن ماشین ندارد!

Audi Sport Quattro

سال‌های تولید: ۱۹۸۴-۱۹۸۳

در تاریخچه‌ی آئودی ابر‌خودرو‌های زیادی وجود ندارد و آئودی باید از کوآترو اسپورت که این جای خالی را برای هواداران این برند پر می‌کند، متشکر باشد! این ابرخودرو میراث مسابقات رالی با خود داشت و یک موتور پرقدرت پنج سیلندر توربوشارژ را در خود جای داده بود و تنها ۲۲۴ عدد از آن ساخته شد. اما آیا کسی جز طرفداران برند چهار دایره‌ برای این موجود کوچک اهمیتی قائل می‌شود؟ این خودرو زمانی متولد شد که خودروهای کامپکت‌تر 4WD کلاس B رالی برای رقابت با کوآتروی اصلی یورش برده بودند. راه حل خودروساز این بود که چرخ‌های عقب و جلو با یک میله‌ غلطان 32 سانتی متری بهم متصل کند. با وجود آن که آئودی یک اسپویلر در حد بولدوزر در قسمت جلوی این خودرو اضافه کرده بود، این مدل هم نتوانست در مسابقات موفقیتی کسب کند.

Ferrari 612 scaglietti

سال‌های تولید: ۲۰۱۱-۲۰۰۴

فراری مدل‌های چهار در خود را در بهترین سطح برای چندین دهه ارائه کرده‌ است، ولی تعدادی از آنها مورد توجه قرار نگرفته‌اند. از این بین می‌توان به 365 GT4 2+2 با طراحی ظریفش در سال ۱۹۷۰ اشاره کرد که بعدها به ۴۰۰ و ۴۱۲ بدل شد. اما یکی از این مدل‌ها که سزاوار تحقیر هستند، اسکایلیتی ۶۱۲ است که حتی به سختی می‌توان به آن نگاه کرد.. ۶۱۲ در هر جهتی پف کرده‌است و فاصله‌ی بین محور عقب و جلوی آن ۲۹۵ سانتی‌متر می‌باشد که تنها ۷.۶۲ سانتی‌متر از شورلت سیلورادو کوتاه‌تر می‌باشد. همچنین طول کل خودرو ۴۹۰ سانتی‌متر است. جلوی آن پر از خطوط بهم ریخته است، پهلوی آن شکم‌دار به نظر می‌رسد و عقب ماشین سوراخ است. مانند یک ابر‌خودرو واقعی دید سرنشین در آن ضعیف است، اگرچه برای کسانی که از بیرون به آن نگاه می‌کنند، اسکایلیتی غولپیکر، بیش از اندازه در دایره دید قرار می‌گیرد!

Gumpert Apollo

سال‌های تولید: ۲۰۰۵ تا کنون

رولاند گامپرت سردمدار فعالیت‌های موتورهای اسپورت آئودی تا میانه‌ی سال ۱۹۸۰ بود که فعالیت‌های بی‌فایده‌اش را فردیناند پیچ که بعدا مدیر R&D آئودی شد، متوقف کرد. گامپرت مجددا در آئودی منصوب شد و تا سال ۲۰۰۵ در آنجا ماند و برای ساخت ماشین رویایی خود با هکاری رولاند مِیِر MTM شروع به کار کرد. مِیِر خیلی زود پروژه را رها کرد و گامپرت را برای راه انداختن این ابرخودرو تنها گذاشت، خودرویی که با موتور دوقلوی توربوشارژ V8 آئودی تقویت شده و سرشار از تکنولوژی مسابقه بود. آپولو حتی رکورد دور نوربورگرینگ را به خود اختصاص داده بود که توسط پورشه ۹۱۸ اسپایدر شکسته شد. با توجه به این ها چرا این ماشین در لیست ما قرار گرفته است؟ حقیقتا ما متعجب شدیم که چگونه هنگام زدن آن رکورد از هم پاشیده نشد! این ابرخودرو دارای فاصله‌های زیاد بین پنل‌ها و کیفیت پایین هم‌گذاری است. به نظر می‌رسد قطعات این خودرو به صورت تصادفی کنار هم قرار گرفته‌اند! با این حال برای چنین خودرویی باید حداقل ۵۵۰ هزار دلار پرداخت کنید!

Jaguar XJ220

سال‌های تولید: ۱۹۹۴-۱۹۹۲

XJ220 بعنوان یک مدل مفهومی 4WD تقویت شده با موتور V12 در سال ۱۹۸۸ عرضه شد. متاسفانه هنگام ارائه، این مدل بر خلاف انتظارات با ویژگی‌های نمایش داده شده در مدل مفهومی فاصله داشت. در واقع وقتی بالاخره پای XJ220 به خیابان‌ها رسید (برخی برای چهار سال عرضه‌ی مدل‌های مفهومی را دنبال می‌کردند) به یک سیستم انتقال قدرت ساده‌تر که ترکیبی از محرک چرخ عقب و موتور توربوشارژ V6 بود، مجهز شده‌ بود. کارگاه مهندسی TWR که بیشتر کار توسعه این مدل را انجام می‌داد، ابرخودرو XJR-15 را به موتور مسابقه‌ای V12 مجهز کرد ولی برای XJ220 این کار را انجام نداد. تعدادی از مشتریان XJ220 در آن زمان پس از آگاهی از این موضوع سعی کردند قراردادشان را کنسل کنند.

Lamborghini Egoista

سال‌ تولید: ۲۰۱۳

تنها یک نمونه از این خودرو در دنیا وجود دارد و همان یک نمونه هم لیاقت یک جایگاه در این لیست را دارا است! اگویستا یکی از هدایایی بود که لامبورگینی امسال برای صدوپنجاهمین سالگردش به خودش تقدیم کرد! اگویستا پروژه‌ی یکی از شاگردان والتر داسیلوا سر طراح گروه VW بود. سقف کهربایی رنگ اگویستا، رنگارنگی ماشین‌هایی که ما عادت به بازی با آنها را داشتیم در ذهن تداعی می‌کند. دماغه‌ی آن برای رقابت با یک ماشین فرمول ۱ طراحی شده بود (علیرقم اینکه لامبورگینی مدتی است که در این مسابقات شرکت نمی‌کند) و درست‌ترین لغتی که برای خطوط تصادفی و دریچه‌های هوای بیشمار آن می‌توان به کار برد، «بی نظم به معنال واقعی کلمه» می‌باشد. ناگفته نماند که طراحی چرخ‌ها هم افتضاح است.

Mercedes-Benz SLR Mclaren

سال‌های تولید: ۲۰۱۰-۲۰۰۳

وقتی که یک مخترع خودرو و یکی از موفق‌ترین تیم‌های فرمول ۱ تاریخ با هم برای ساخت یک ابرخودرو همکاری می‌کنند، چه اتفاقی باید بیافتد؟ توده‌ای در حال رشد از مخالفت‌ها و مصالحه‌ها! وزن مک‌لارن SLR با آنچه که از آن انتظار می‌رفت، فاصله زیادی داشت. حتی خود طراح آن از دماغه الهام گرفته شده از فرمول ۱ که با بدنه‌ی ساده‌ی آن پیوند خورده بود، نفرت داشت. به این خودرو «یک کلاسیک در حال ساخت» لقب دادند و تا حدودی هم درست بود. به جرئت می‌توان گفت این دو خودروساز (بنز و مک‌لارن) دیگر هرگز برای ساخت یک وسیله نقلیه همکاری نخواهند کرد. خوشبختانه هر کدام از این شرکت‌ها بطور جداگانه مشغول به راه‌اندازی ابرخودرو خود به نام‌های مک‌لارن MP4-12c و مرسدس بنز SLS AMG شدند.

Mosler Consulier GTP

سال‌های تولید: ۱۹۹۳-۱۹۸۵

وقتی وارن ماسلر متوجه شد اوراق قرضه‌ای که باعث ثروتمند شدن او شده بود هیجان کافی برای او ایجاد نمی‌کند، برای تولید سریع‌ترین خودروی مجاز شهری بازار دست به کار شد. بر اساس طراحی فایبرگلاس و حبابی آن، کانسولر GTP با یک بسته پر از اجزای گرفته شده از کرایسلر به اتمام رسید. قدرت ماشین از یک موتور قدرتمند ۲.۲ لیتری توربوشارژ چهارسیلندر گرفته می‌شد که در پلتفرم K-car پنتاستار نیز استفاده می‌‌گردید. زیبایی در اولویت این ابرخودرو قرار نداشت و ظاهر زشت کانسولر در طول تحولات زیاد آن بعد از راه‌اندازی اصلی بهبود پیدا نکرد و همه چیز در همان حالت نمونه اولیه بود. اگر فکر می‌کنید شکل ظاهری خارجی نقطه ضعف کلی کانسولر است، کافیست سوار یکی از آنها شوید؛ هیچ شرکتی نمی‌توانست با یک طراحی داخلی بنجل تعطیل شود. بقایای ماسلر سال پیش برای فروش گذاشته شده بود و نهایتا تابستان پیش با راشین سازنده‌ی کوچک ماشین‌های اسپورت ادغام شد.

Panther 6

سال تولید: ۱۹۷۷

در سال ۱۹۷۷ رابرت جنکل طراح و بنیان‌گذار پنتر وستوینز از پنتر ۶ پرده‌برداری کرد (پنتر ۶ شش چرخ دارد). ادعا شده بود که ۳۲۲ کیلومتر در ساعت سرعت دارد و موتور کادیلاکی ۸۱۹۳ سانتی‌متر مکعبی توربوشارژ V8 آن با قدرت ۶۰۰ اسب بخار در عقب خودرو قرار گرفته و نیروی محرکه‌ي آن سه دنده‌ی اتوماتیک بود. حتی با در نظر نگرفتن طرح گیج چرخ‌ها که از ماشین مسبقه‌ای هم دوره‌ی خود تایرل P34 فرمول ۱ الهام گرفته شده بود، ماشین مفهومی زننده‌ی سال ۱۹۷۰ مثل یک وسیله‌ی دیجیتالی مانند تلویزیون یا تلفن بود. پنتر۶ به شکل افتضاحی شکست خورد و تنها دو عدد از آن ساخته شد.

Qvale Mangusta

سال‌های تولید: ۲۰۰۲-۲۰۰۰

کوآل منگوستا از نگاه سخت‌گیرانه یک ابرخودرو نیست ولی خرید یکی از آن الآن ۱۱۷۰۰۰ دلار هزینه دارد (درست به اندازه خرید آئودی R8). این ماشین زشتِ مبتنی بر فورد موستانگ توسط مارسلو گاندینی، طراح لامبورگینی میورا و لانسیا استراتوس مشهور طراحی شد، اما زمانی که وی کاملا اصول حرفه‌ای خود را زیر پا گذاشته بود. بر اساس تصور دِ توماسو بیگوآ، زمانی که پروژه با کمبود بودجه مواجه شد، توسط کیِل کوآل سرمایه‌گذار کالیفرنیایی دوباره به جریان افتاد و نام برند مسحور کننده خود را از دست داد. بعد از سه سال بازخورد بد و تعداد فروش پایین، حقوق این پلتفرم برای تلفیق با Mg رُوِر رو به مرگ فروخته شدند. آن موقع بود که به MG Xpower SV دلپذیر تبدیل شد. یک ماشین اسپورت با نام‌گذاری افتضاح که به ندرت به آمار قدرت تبلیغ شده‌اش رسید و پنل‌های فیبر کربنی‌اش با صمغ بسیار زیادی خیس شده بود که تمام مزایای کاهش وزن استفاده از این ماده را نفی می‌کرد.

Vector W2

سال‌ تولید: ۱۹۸۰

وکتور W2 جری ویِگرت با طراحی شکل ظاهری الهام گرفته شده از فیلم استار ترک سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ دنیای اتومبیل را مبهوت کرد. لامبورگینی کانتچ آن دوره می‌توانست به سرعت ۳۲۲ کیلومتر در ساعت برسد که وکتور مدعی شده بود W2 می‌تواند به ۳۷۰ کیلومتر در ساعت برسد. میل شدید وکتور برای ادعاهای واهی و پوچ حداقل دو دهه با 1850-plus-hp که ادعای سرعت ۴۱۸ یا ۴۳۴ را داشت، باقی ماند. W2 هم هیچ گاه به هدف سرعت ادعا شده‌اش نرسید. شاید دلیل این امر شکل ظاهری مخروطی اش که یک موتور مبتذل GM توربوشارژ V8 بهمراه نیروی محرکه اتوماتیک سه دنده را در خود جا داده بود. بر خلاف سیستم انتقال قدرت محقر آن، آدم باید فضانورد می‌بود تا داشبورد W2 را که کوچکترین جزئیات داده‌های خودرو، از جمله فشار سوخت و فشار روغن انتقال، را نمایش می‌داد، می‌فهمید. نمونه ساده‌ی ساخته شده چندین بار آپدیت شد. سیر تکاملی این ماشین نه سال طول کشید تا W8 بالاخره برای یک مشتری مونتاژ شود.