نامریی سازی این بار برابر حس لامسه!

یکی از اشکال‌هایی که در فناوری‌ها استتار وجود دارد این است که وقتی شما شی را لمس می‌کنید دیگر امکان مخفی شدن برای موجود مستتر وجود ندارد و آن موجود به راحتی قابل شناسایی می‌شود. دانشمندان در بنیاد فناوری Karlsruhe موفق به توسعه‌ی فناوری شدند که به کمک آن می‌توان اشیاء را از شناسایی شدن به وسیله‌ی حس لامسه مخفی کرد. به عبارت دیگر این فناوری می‌تواند یک شی را به گونه‌ای هماهنگ با محیط اطراف کند که وقتی شما آن را لمس می‌کنید تفاوتی با بستر اصلی احساس نمی‌کنید.

تحقیقات این گروه بر مبنای فرامواد انجام شده بود. فرامواد به دسته از مواد گفته می‌شود که خواص معمول مواد عادی را از خود به نمایش نمی‌گذارند و برخی خواص فوق العاده ویژه را دارا هستند. این فراماده از یک ریزساختار سه بعدی پلیمری تشکیل شده است که حول شیء که قرار است پنهان شود قرار می‌گیرد، به طوری که خواص مکانیکی شیی اصلی بر ریزساختار فراماده غلبه دارد.

به طوری کلی نامریی ساختن یک شی به فرایندی اطلاق می‌شود که شی در طی آن از هر لحاظ غیر قابل شناسایی می‌شود. این امر در بعد نوری به وسیله انحراف نور و در خصوص حرارت به وسیله‌ی مواد فوق عایق امکان پذیر می‌شود. برای آنکه یک شیء از بعد حس لامسه نیز غیر قابل شناسایی شود نیاز است تا دیواره‌ای محکم شی را به گونه‌ای در بر بگیرد که آن شیء از محیط اطراف غیر قابل شناسایی شود.

دانشمندان قطعه‌ای سخت و استوانه‌ای شکل را در زیر یک فراماده‌ی فنرسان الاستیک قرار دادند و در یافتند که به کمک این روش می‌توان شیء را از نظر حس لامسه یا هر ابزار سنجشگری پنهان سازند. در حقیقت آن‌ها توانسته بودند شیء استوانه‌ای را به طور کامل نامریی کنند، آن هم به وسیله‌ی ساختاری توخالی! به گفته‌ی این دانشمندان به وسیله‌ی این فناوری یک شی یه هیچ وجه قابل تشخیص توسط ناظر خارجی نخواهد بود.

این فناوری هر چند امروزه بسیار نوپاست اما می‌توان هم اکنون نیز کاربردهای زیادی را برای آن متصور شد، کاربردهای ساده‌ای همچون استفاده از آن در فرش‌ها برای پوشاندن سیم‌ها و لوله‌هایی که از زیر آن رد می‌شوند، یا استفاده از این فناوری در زیراندازهای مسافرتی به طوری که بتوان بر روی سطوح ناهموار یا سنگلاخی نیز خواب خوش و راحتی داشت! ضمن اینکه کاربردهای ویژه‌ی بسیاری را نیز می‌توان برای این فناوری متصور شد.

اگرچه این فناوری تا بازار مصرفی فاصله‌ی بسیاری دارند اما پژوهشگران امیدوارند بتوانند آن را طی سال‌های آینده از مرحله‌ی اثبات امکان پذیری به بلوغ برسانند و سپس آن را وارد مراحل ورود به بازار کنند.

نتایج این پژوهش در نشریه‌ی Nature به چاپ رسیده است. به نظر شما این فناوری چه کاربردهای دیگری می‌تواند داشته باشد؟